بهرمندی از ارتفاع در افزایش راندمان ورزشکاران دارای قدمتی معادل نیم قرن است و تمرین در ارتفاع بر کیفیت عملکرد ورزشکاران اثرات فیزیولوژیکی شگرفی می گذارد و پس از بازگشت ورزشکاران به سطح دریا این تغییرات به راحتی قابل مشاهده هستند. این موضوع در سال 1940 به صورت نظریه مطرح و از سال 1990 تمرین در ارتفاع به عنوان فاز سریع پیشرفت ورزشی اثبات شد.
اصولا تمرین در ارتفاعات را به سه دسته تمرین در ارتفاع قبل از مسابقه، تمرین در ارتفاع برای افزایش ظرفیت فیزیکی و تمرین در ارتفاع بعد از رقابت تقسیم میشود. که نتیجه برنامه ریزی های صحیح نشان داده است که : ارتفاع تثیرات مهمی بر روی دستگاه تنفس و دستگاه گردش خون و همچنین قلب و عروق دارد، علاوه بر آن گنجایش غیر هوازی را نیز بالا برده و تاثیرات مثبتی بر روی ماهیچه ها و مولکولهای بیو شیمیایی مانند آنزیم ها دارد.
حجم پلاسما خون بعد از رسیدن به ارتفاع حدود 3000 متری از سطح دریا شروع به کاهش کرده و پیامد این کاهش پلاسما، افزایش گلبول های قرمز در هر واحد خون می شود. افزایش گلبولهای قرمز و هموگلوبین خون در ارتفاع، انتقال اکسیژن را در هنگام برگشت به ارتفاع نزدیک دریا افزایش می دهد. علیرقم طولانی نبودن این تغییرات، امتیاز ویژه ای برای ورزشکاران محسوب می شود هر چند این تاثیر به ویژه در مورد فعالیت های استقامتی و هوازی که بیشتر از سایر فعالیت ها تحت تاثیر شرایط محیطی قرار دارند چشمگیر تر است. جهت افزایش این روند توصیه می شود تمرینات ورزشکاران هوازی و غیر هوازی در ارتفاعات بین 2000 تا 3000 متر از سطح دریا و به مدت 4 تا 6 هفنه انجام شود.
